Reizen | Saoedi-Arabië - Tijdreizen door Dirk Schäfer

Een paar jaar geleden opende het grootste land op het Arabische schiereiland zijn deuren voor reizigers. Veel dingen lijken wonderlijk, sommige verrassend vertrouwd. Dirk Schäfer reisde naar Saoedi-Arabië in een wereld die leeft tussen eergisteren en overmorgen.

De Rainbow-Arch wijst de weg.

Tweede versnelling, minstens 4.000 toeren, laat de koppeling klikken! De achterband draait ongelooflijk rond, waardoor het poederfijne zand meters de lucht in dwarrelt. De tweecilindermotor gilt tot de World Raid op snelheid is. Ik zie Jürgen in de achteruitkijkspiegel, maar hij wordt steeds kleiner en kan me niet bijhouden. Ik maak een lus tussen de bolvormige rotsen die de vallei flankeren en kom naast Jürgen tot stilstand. "Ik heb de eerste versnelling weer geprobeerd. " Hij lacht en hijgt. Net als ik. We zijn nu drie dagen onderweg in het kustgebergte van Saoedi-Arabië, maar het diepe zand maakt het ons nog steeds moeilijk. Onze leercurve wijst omhoog, maar hij is niet zo steil als het zand diep is.

De Wabah-krater.

"Ik help je wel!" Tweede versnelling, veel gas ... en Jürgen's Ténéré is weer vrij. De wind droogt het zweet op mijn rug. En ik kan de asfaltweg voor me zien. Vanaf daar is het niet ver meer naar een tankstation, een restaurant en een heerlijke verfrissing. Maar dat laatste komt eerder dan we denken. Op vaste grond pompen we onze banden weer op volle spanning. Direct achter ons trekt een witte Nissan op. De chauffeur is gekleed in een smetteloos witte qamis, een katoenen gewaad. Coole zonnebril, goed verzorgde volle baard. "Alles in orde, jongens?" vraagt hij in perfect Engels. "Waar komen jullie vandaan? Het is vrij zeldzaam om hier motoren te zien." "Uit Duitsland." "Echt waar? Welkom in Arabië! Hebben jullie genoeg te drinken?" We wijzen naar de jerrycans op onze koffers. "Toch nog twee flesjes van me aannemen", zegt hij en pakt twee heerlijk koele flesjes mineraalwater uit de koelkast aan boord. "En hier is mijn visitekaartje. Als je hulp nodig hebt, bel me dan!" Een leuk toeval? Ja. Maar het gebeurt meerdere keren per dag. Op een dag wisten we niet waar we al ons water moesten laten. Het lijkt erop dat je in de woestijnen van Saoedi-Arabië niet kunt sterven van de dorst.

"Spreek je Engels?" Je hoeft geen Arabisch te spreken om hier te communiceren.

‘s Nachts in the middle of nowhere tussen Tayma en Al Ula.

Ik had Jürgen al laten doorschemeren dat het misschien moeilijk zou worden. En nu wordt het moeilijk. Maar er is ook een beloning voor de inspanning. Maar die zijn nog niet in zicht. Tussen al het zand en alle bergen in het land zijn er plekken waar Moeder Natuur rariteiten heeft geplaatst. Bijvoorbeeld deze paddenstoelrotsen op de weg naar Al Jadid. Ze groeien uit de duinen als de cantharellen die in Gulliver's Travels tot monsterlijke afmetingen zijn uitgegroeid. Een paar kilometer later zit er een soort versteende vork vast in het zand. Zo enorm dat je tussen de tanden door kunt rijden. Maar het echte toverland wacht in de Al Naslaa-bergen. Formaties die eruitzien als een Chinese draak, een rots die eruitziet alsof hij met een zwaard in tweeën is gehakt en nog meer paddenstoelrotsen kenmerken de surrealistische sfeer. Maar de weg ernaartoe voert door diep zand. Wordt het makkelijker om ergens heen te rijden?

Stevig gesteente in het Al Naslaa gebergte.

De Wadi Disah biedt paradijselijke perspectieven en een hels parcours.

Natuurlijk! Vanuit Madai'n Salih baant een geasfalteerde weg zich een weg naar het westen. Royale bochten voeren door wonderbaarlijke valleien. Maar de prachtigste ligt om de hoek. De Wadi Disah. De Wadi Disah is een ononderbroken kloof in een labyrintische zee van steen. We hebben geen moeite om de ingang te vinden, want we hebben asfalt onder onze banden totdat de vallei zich vernauwt tot een canyon. Maar net op het punt waar de vallei een bochtige flessenhals wordt en we dat stevige zwarte oppervlak goed kunnen gebruiken, verdwijnt het om nooit meer terug te komen. Het wegdek verandert onmiddellijk in superzacht en diep ingesleten. Ik heb moeite om de World Raid op koers en mezelf in het zadel te houden. Hoeveel hadden we de bandenspanning ook alweer laten zakken? Gezien de rotsachtige stukken maar tot 1,5 bar. Er moet meer druk af. Ik maak me nu niet druk om mogelijke stenen. We stoppen en laten de banden weer leeglopen. Eens kijken of we hier iets aan kunnen doen. En ja, met 0,9 bar zijn de banden beter. Maar nog steeds niet echt goed met volle bagage. En de stenen zullen komen. Dus houd je ogen open!

Daling, druk, daling: 1,5 bar op de harde weg.

Als de straatcanyons van L.A. op een dag versteend zijn en de wolkenkrabbers overwoekerd zijn door magische rode rotsen, zal het lijken op Wadi Disa. De hitte bouwt zich op in de windstille vallei en palmbomen hebben zich in een constante overlevingsstrijd samengeklonterd tot kleine bossen van groene bladeren. En opeens, geratel! Ik ben plotseling terug uit mijn dagdroom en op de route. De velg van het voorwiel is ergens in het diepe zand blijven haken. Het maakt niet uit op wat, want de band heeft de klap niet ongeschonden overleefd. Lekke band. En de velg? Die ziet er nog goed uit. In de schaduw van wat palmbladeren beginnen we de band te repareren. Een uur later rollen we over vaste grond richting Al Ula. Na de zweetopwekkende Wadi Disah wordt de 250 kilometer naar de oasestad een echt wellnessprogramma. De World Raid voelt aan als een Gold Wing, het enige wat ontbreekt is de geluidsinstallatie. Om dit te compenseren wordt een 360° panoramische projectie aangeboden: Rotstorens, grillige bergen, rotsachtige golven. De smetteloze weg baant zich een weg naar een plateau door dit panopticum van erosie. De laatste zonnestralen glinsteren over de steenslagvlakte en in de verte zijn de eerste lichten van Al Ula te zien.

Hogesnelheidsspoor naar Al Ula.

We gaan richting Elephant Rock, een van de herkenningspunten van Al Ula. Naast de rotsformatie, die door zijn enorme omvang meer weg heeft van een mammoet dan van een olifant, is een openluchtrestaurant met de sfeer van een lounge. We nemen plaats in een zithoek en bestellen ... kipburgers, frietjes en een ijskoud muntdrankje. Niet typisch Arabisch, maar precies goed aan het eind van de dag.

Vandaag hebben we afgesproken met Alex, een vriend uit Frankrijk. Hij reed met zijn Transalp van huis naar de finish van de Dakar in Saoedi-Arabië. Het ontmoetingspunt is het benzinestation aan de rand van Al Thamad. We zijn de eersten die aankomen. Maar het wachten is niet moeilijk. Want bijna overal in het land zijn er naast de benzinestations eersteklas koffieshops en andere voorzieningen zoals restaurants, supermarkten en kappers. We hebben net een drankje gepakt als het onmiskenbare geborrel van de Honda V2 nadert. Alex glimlacht onder zijn helm vandaan. Seconden later liggen we in elkaars armen. Wat een weerzien! Er is genoeg om over te praten, maar we hebben ook een plek nodig om te overnachten, want de zon staat al laag. 80 kilometer ten oosten van hier is een veelbelovende plek, een witte vulkaan. "Zullen we het halen voor zonsondergang? " "Oui, bien sûr, ja natuurlijk!"

Drie van de zeven vulkanen op een rij bij Harrat Kishb, die de een na de ander uitbarstten.

De route klimt langzaam maar gestaag. Steeds meer zwarte vulkaankegels steken boven de horizon uit. De witte is nergens te zien. Aan de rand van een veld met scherpgerande lavabrokken buigt een pad naar rechts af. Dit moet het pad naar de witte vulkaan zijn. "Zullen we?" Jürgen en Alex knikken. De zon raakt de horizon en een onaangename kou drukt door onze jassen en broeken. We hebben nog geen twee kilometer van het pad afgelegd als een politieauto op ons afkomt en ons dwingt te stoppen. De man in uniform wil weten waar we naartoe gaan. "Naar de witte vulkaan." Eerst probeert hij ons om te praten, maar dan bedenkt hij zich. Hij wil dat we hem volgen. Hij draait zich om en doet de blauwe lichten aan, ook al zijn we helemaal alleen in de vallende nacht. We rijden in zijn stofspoor tot we bij een krater komen, aan de rand waarvan hij stopt. Hij zegt dat we de vulkaankrater in moeten rijden, omdat er dan tenminste geen wind is.

De koffie staat klaar! Ontbijttijd in een vulkaanveld.

‘s Nachts is er geen wind in de krater, maar de thermometer daalt nog steeds tot enkele cijfers. We worden rillend wakker. Wat ons verwarmt? Proberen om uit de mond van de krater door de lava-as terug op de kraterrand te komen. Na een paar pogingen lukt het en nu kunnen we vanaf de rand van onze vulkaan ook de witte vulkaan zien. Het is een ongelooflijk surrealistisch gezicht. Maar ze zeggen dat je ook naar de witte kunt rijden...

Harrat Kaybar is een vulkaanveld ter grootte van het Saarland.

Het pad is verrassend goed en slingert om verschillende vulkaankegels heen. Op de flank van één kegel is een oversized patroon van stenen te zien. Wetenschappelijke schattingen gaan ervan uit dat mensen dit patroon 7000 jaar geleden hebben gemaakt. De reden? Dat is nog steeds een mysterie. Ik stop even en raak een steen in het patroon aan. Het is maar een gedachte, maar wel een vreemde: iemand heeft deze steen hier neergelegd. Omdat het gebied zo afgelegen is, moeten er niet veel mensen langs zijn gekomen die ook deze steen hebben aangeraakt. Misschien ben ik wel de eerste na 7000 jaar. Ik huiver even. De steen aanraken is als reizen in de tijd. Maar met dit land is het zeker een reis door de tijd.

Overweldigende afmetingen bij Al Buriekah.

Saoedi-Arabië

Het historische centrum van Jeddah staat op de Werelderfgoedlijst van UNESCO.

AANKOMST / BINNENKOMST

Saoedi-Arabië heeft goede verbindingen met Duitsland via de grote steden Jeddah en Riyad. Rechtstreekse vluchten duren zes uur. De goedkope luchtvaartmaatschappij Wizzair biedt rechtstreekse vluchten van Wenen naar Jeddah. Toeristenvisa zijn online verkrijgbaar en zijn 90 dagen geldig (www.visitsaudi.com). Het visum geeft je ook recht op een ziektekostenverzekering voor de duur van je verblijf. Als je genoeg tijd hebt, kun je ook over land naar Saoedi-Arabië reizen. Om Syrië en Irak te vermijden, kun je een boot nemen van Turkije naar Haifa in Israël. De reis gaat dan verder via Jordanië naar Saoedi-Arabië. Eerdere visumproblemen die zich voordeden als je via Israël reisde, bestaan niet meer. Als alternatief is verscheping naar Dubai ook een optie. Olaf Kleinknecht van www.in-time.info kan hier informatie over geven. Een motor rechtstreeks naar Saoedi-Arabië vervoeren is tijdrovend gebleken. Het is eenvoudiger om een motor te huren. Bijvoorbeeld bij Saudi Dirt Bike Centre www.saudidirtbikecenter.com in Jeddah. Eigenaar Mishal Alghuneim biedt ook rondleidingen door het land aan. Tours worden ook aangeboden door Edelweiss Bike Travel. De 16-daagse tour kost vanaf 9.500 euro, www.edelweissbike.com.

RONDREIZEN DOOR HET LAND

Rotsformaties bij Al Buriekah.

Het is zinvol om van de herfst tot de lente naar Saoedi-Arabië te reizen. Onze route loopt door het gevarieerde westen van het land en is ongeveer 3.000 kilometer lang. Twee weken is een redelijke hoeveelheid tijd. Het land heeft een goed ontwikkeld netwerk van snelwegen. Er staan vaak flitspalen. De off-road etappes kunnen zeer veeleisend zijn. In de grote steden en toeristische trekpleisters is accommodatie beschikbaar, variërend van goede Europese standaardhotels tot luxe hotels. De prijzen zijn vergelijkbaar met die in Duitsland. Benzine is aanzienlijk goedkoper en kost ongeveer 0,50 euro per liter.

Lawrence of Arabia viel Ottomaanse spoorwegen aan tijdens de Eerste Wereldoorlog.

HIGHLIGHTS

Een van de hoogtepunten van deze route is het historische spoor van Medina naar Damascus. De in de rotsen uitgehouwen tombes van Al Ula staan nu op de Werelderfgoedlijst van UNESCO. De vulkaanvelden bij Harrat Khyber zijn fenomenaal. Jeddah aan de Rode Zee is een goed startpunt. Deze stad met 3 miljoen inwoners biedt alle accommodatie- en bevoorradingsmogelijkheden.