Op winteravontuur in Spanje

Op winteravontuur in Spanje

Wat is er nou spannender dan samen met je partner op één motorfiets door de wereld te reizen? Op twee adventure bikes te reizen natuurlijk! Afgelopen zomer heeft Fiona haar motorrijbewijs gehaald en we hebben toen meteen onze wintervakantie naar Marokko gepland. We wilden de kou achter ons laten, in een nieuwe cultuur duiken en vooral de levendige kleuren en het ruige landschap van Marokko op twee wielen ontdekken. Wat zou er nou mis kunnen gaan? 

Nog geen 24 uur voordat we aan boord van de veerboot van Frankrijk naar Marokko zouden gaan, was er nieuws. Alle veerdiensten naar Marokko werden tot nader order opgeschort! Omdat het in de winter bijna overal te koud is voor een motortour, kozen we de enige andere logische optie. Doorrijden naar het zuiden en op zoek gaan naar avonturen in Spanje! We hadden er geen idee van hoe leuk dat zou worden. We werden verwend met off-roadwegen, schilderachtige ritten en waren verrast hoe gevarieerd het landschap is! Fiona en ik waren allebei al eerder door Spanje gereisd, maar nog nooit op twee wielen. We zouden het allemaal opnieuw ontdekken, maar dan op een heel andere manier. 

Op onze Tiger 900 Rally Pro's reden we langs de schilderachtige kustlijn 'Route d'Espagne', ook wel bekend als D914, en stoken de Spaanse grens over. Die route staat bekend om scherpe bochten, panoramische uitzichten en vaker wel dan geen extreme wind. In ons geval was dat wind met snelheden tot 70 km/h. Toen was ik eerlijk gezegd wel een beetje buiten mijn comfortzone. En ik maakte me ook zorgen over Fiona. Ze reed nog maar een week en dit was de eerste keer dat ze over bochtige wegen door de bergen zou rijden. Maar er was geen reden om bezorgd te zijn. Fiona werd niet ontmoedigd door de wind. Ze leek de wind eigenlijk helemaal niet erg te vinden. De adrenaline gierde door haar lichaam en ze leunde mee in de hoeken. Ik kon haar bijna niet bijhouden! 

Onze eerste tussenstop was 'Parc Natural del Montseny' ietsje ten noorden van Barcelona. Dat gebergte was de perfecte speeltuin voor onze eerste off-roadavonturen in Spanje. Brede onverharde wegen de bergen op en af, niet al te uitdagend, maar toch superleuk om te rijden. Fiona stortte zich in het off-roadavontuur en besloot om het op de snelle manier te leren. Ze was helemaal niet bang! Dat leidde natuurlijk tot een paar valpartijen met haar motorfiets, maar die hadden op haar kennelijk een heel ander effect dan ze gewoonlijk op mij hebben. Telkens als ze met haar motorfiets viel, stond ze onmiddellijk weer op, moest lachen, zette haar motorfiets overeind en sprong er meteen weer op. In plaats van zich te laten ontmoedigen, verlangde ze naar meer. 

Vervolgens gingen we landinwaarts naar het Montsec-gebergte en ontdekten een ongelooflijk uitzicht op steile rotswanden omgeven door prachtige groene bergen en turquoise water. De 'Muralla de Finestres' lijkt volgens zeggen op de Chinese Muur. Dat wilden we natuurlijk zelf zien! Ondanks de regen reden we door het nationale park en het was een verrassing voor ons dat we helemaal alleen waren. Het eerste deel van de weg leidde ons voornamelijk over onverharde wegen met een paar modderplassen. Maar toen we dichterbij kwamen, werden de bochtige bergwegen heel steenachtig en werd de rit erg uitdagend. We hadden nog maar ruim een uur tot zonsondergang en geen van ons beiden wilde in het donker over zulk terrein te rijden, dus waren we gedwongen om weer om te keren. En toen we het moeilijkste stuk net achter de rug hadden, zagen we het bord met 'Muralla de Finestres'. Het bleek dat we ruim een uur eerder het bord over het hoofd hadden gezien en veel te ver door waren gereden. Het had bovendien veel energie, tijd en zonlicht gekost toen we die stenige wegen veroverden. Daarom besloten we om terug te keren naar het hotel en het nationaal park nog voor zonsondergang te verlaten. Ondanks dat we het beoogd doel niet hadden bereikt, waren we niet teleurgesteld. We hadden een geweldige off-roaddag achter de rug en verheugden ons erop om de volgende dag terug te keren. De volgende ochtend zagen we dat de paden van de vorige dag 's nachts in modder waren veranderd. We moeten dus helaas een andere keer terugkomen om dit natuurwonder te ontdekken. We besloten om door te rijden en onze eerste woestijn te aanschouwen. 

De Monegrossteppe is een enorme steen- en zandwoestijn in het noordoosten van Spanje in de Sierra de Jubierre. We waren verrast toen we in dit droge, verlaten landschap terechtkwamen waar we nog nooit eerder van hadden gehoord. In deze regio in Spanje heerst vooral droogte door hoge temperaturen en weinig neerslag. Maar omdat wij er in de winter waren, waren de temperaturen optimaal om te rijden. Toen we dit surrealistische landschap aan het ontdekken waren en onze ogen uitkeken, hadden we het gevoel dat we ergens ver buiten Europa waren. De meeste onverharde wegen waren breed en vlak en leidden ons langs ravijnen, zoutlagunes en bijzondere rotsformaties! Er was alweer in geen velden of wegen iemand te bekennen. Alleen wij twee, onze Tiger 900 Rally Pro's en heel veel wind. Het terrein was deze keer niet heel uitdagend. We konden er goed rijden met volledige bepakking. Maar het rijden bij die sterke wind slorpte onze energie sneller op dan we gewend waren. 

We reden verder naar het westen. De meeste dagen genoten we van stralend blauwe luchten, zonneschijn, temperaturen rond de 15 graden en hevige wind, waardoor het veel kouder leek dan het was. De avonden waren bovendien behoorlijk koud en in de ochtend lag de temperatuur rond de -2 graden Celsius. Onze uitrusting hield ons warm en onze stoelverwarming was aangename luxe. Maar we verlangden er allebei naar om naar het zuiden van Spanje te rijden en van het warmere weer te genieten. We moesten wel eerst nog naar Madrid. De handkappen van Fiona's motorfiets waren tijdens een van onze eerste off-roadritten in de bergen gebroken. We hoopten dat Touratech ze zou kunnen vervangen door iets stevigers dat meer bescherming zou bieden. 

Toen we eenmaal bij Touratech aankwamen, werden we begroet door Yago. Hij rolde enthousiast de Tiger in zijn zaak om een blik op de handkappen te werpen. Maar hij merkte al snel dat er een nog veel groter probleem was. Wij hadden niet gemerkt dat het voorste gegoten subframe van Fiona's motorfiets een scheur had. Hoewel ze daarmee wel had kunnen blijven rijden, had nog een val aanzienlijke schade aan de motorfiets kunnen veroorzaken. Triumph was gelukkig in de buurt en we konden daar samen op mijn motorfiets naartoe om het reserveonderdeel op te halen. Maar helaas was er geen reserveonderdeel op voorraad. En als gevolg van Brexit en vertragingen bij de douane zou het enkele dagen duren totdat het vanuit het VK geleverd zou worden. Dus we parkeerden Fiona's Tiger en besloten om de omgeving rond Madrid samen op één motorfiets te verkennen. 

Een van de meest indrukwekkende dagtochten was de rit van 60 kilometer naar het noorden naar Segovia. We volgenden de hoofdweg langs de CL-601 die omringd was door met sneeuw bedekte bergen. De 'Navacerrada-pas' is schilderachtig, heeft een paar steile stukken en een aantal haarspeldbochten bij de 'las 7 revueltas'. Toen we het hoogste punt op 1857 meter bereikten, daalde de temperatuur vrij snel en waren de dennenbomen om ons heen allemaal bedekt met sneeuw. Maar we konden gelukkig in de zon en op droog asfalt van de rit genieten en de temperatuur ging weer snel omhoog toen we weer van de berg afdaalden. Toen we bij Segovia aankwamen, kwamen we meteen langs het iconische symbool van de stad – een van de best bewaard gebleven Romeinse aquaducten met 165 indrukwekkende bogen, die dwars door de stad loopt. Nadat we de motorfietsen hadden geparkeerd, maakten we een wandelingetje door het stadje met geplaveide straatjes, oude steegjes en mooie pleinen. We ontdekten al snel dat Segovia afgezien van de indrukwekkende architectuur een paradijs voor fijnproevers is. Een heel speenvarken aan het spit is misschien niet ieders keuze, maar we hebben ook veel andere traditionele gerechten uit deze regio gevonden om te proeven. Na een lange lunchpauze besloten we terug te gaan naar Madrid. Maar nu namen we een paar omwegen via kleine bochtige wegen in het natuurpark Sierra Norte de Guadarrama. We volgden een grindpad door het bos en al snel kwamen we in de sneeuw terecht. Het leek hoe verder we kwamen bovendien kouder te worden, dus het duurde niet lang voordat we besloten om de hoofdweg terug naar de stad te nemen. 

Fiona's motorfiets was eindelijk gerepareerd en klaar om te vertrekken. Inmiddels hadden we al genoten van een fantastische mix van schilderachtige bergwegen, off-roadavonturen, culturele ervaringen en heerlijke tapas. We waren klaar om helemaal naar het zuiden van Spanje te rijden en van het warmere klimaat te genieten. Maar er was nog een stad in de bergen ten oosten van Midden-Spanje die we onderweg wilden verkennen. Een pittoresk ommuurd stadje genaamd Cuenca. Het is op indrukwekkende wijze gebouwd bovenop de steile kalksteenrotsen van twee diepe rivierkloven. We reden met onze Tigers over geplaveide straatjes, langs middeleeuwse gebouwen en kasteelruïnes tot we bij 'Mirador Barrio del Castillo' aankwamen. Het is een fantastisch uitzichtpunt dat een buitengewoon uniek uitzicht biedt op de 'casas colgadas', de zogenaamde 'hangende huizen' die zich vastklampen aan steile, rotsachtige hellingen. Dit is een van onze favoriete plekken die we tijdens onze roadtrip door Spanje bezochten. De perfecte laatste tussenstop voor onze lange rit naar het zuiden! 

Onze eerste bestemming in het zuiden van Spanje was het 'Parque Natural del Cabo de Gata-Níjar'. Om hier te komen reden we naar het zuidoostelijkste puntje van Spanje. We werden verrast door een heet woestijnklimaat dat ons verwelkomde met een tamelijk wild en afgelegen landschap. Terwijl we door het nationale park reden, kwamen we langs vulkanische bergen, puntige rotsen, verborgen baaien en prachtige zandstranden. Na een lange, mooie rit langs duinen, zoutpannen en droge rivierbeddingen zijn we voor de lunch gestopt in een oud vissersdorp. Het deed echt goed om eindelijk terug te zijn aan zee, in een warmer klimaat. We genoten van dat moment met heerlijke zeevruchten en een uitzicht over de rustige baai waarvan ik vermoed dat het er in de zomer hartstikke druk is. Na een prachtige rit bij zonsondergang en het nationale park te hebben verlaten, brachten we de nacht door in Almería. Het is een nabijgelegen stad die een goede uitvalsbasis bleek te zijn voor het volgende gedeelte van onze reis! 


De volgende ochtend reden we via de A-92 dwars door de 'Desierto de Tabernas', die vaak het Wilde Westen van Europa wordt genoemd. We werden omringd door enorme, ruige bergen van zandsteen die er echt indrukwekkend uitzagen. Natuurlijk verlieten we de hoofdweg om op zoek te gaan naar een paar onverharde wegen om in het landschap op te gaan. De eerste paar minuten van onze off-roadrit leken veelbelovend en we zetten snel onze Go Pro's aan om dat te filmen waarvan we dachten dat het een nieuw geweldig off-roadavontuur zou zijn. Helaas ontdekten we alleen een verlaten Wild Wild-filmset en geen enkele mogelijkheid om verder de woestijn in te gaan. Dus keerden we weer om en reden verder naar het noorden. Onze eindbestemming was 'Alto de Velefique', een verharde weg met 20 haarspeldbochten, omgeven door de imposante toppen van het 'Sierra de los Filabres'-gebergte. Om er te komen volgden we de AL-3102, een prachtige rit over bochtige wegen met aan weerszijden kurkdroog struikgewas. Op de kronkelende wegen moesten we al snel terugschakelen toen we de 'Alto de Velefique' naderden. Wat een fantastische rit! Een paradijs voor motorrijders en gelukkig zo onbekend dat het geen groot publiek trekt. Eigenlijk kwamen we niemand tegen totdat we de top bereikten en bij 'Mirador del Pedregal' aankwamen. Dat is een populaire tussenstop voor motorrijders en biedt een prachtig uitzicht op de haarspeldbochten. Natuurlijk is het ook een geweldig punt om te picknicken, dus Fiona en ik haalden fruit, chips en nog meer lekkere hapjes uit onze tanktassen tevoorschijn. Toen we op een grote rots zaten met uitzicht op de vallei kon ik niet geloven hoe stil het was. Er was echt helemaal geen verkeer. Een groot contrast met de drukke Alpenwegen die we het jaar daarvoor in Oostenrijk hadden bereden. Na onze pauze reden we weer langs de hoofdweg naar beneden. We konden de verleiding niet weerstaan om onderweg een paar off-roadafkortingen te nemen die allemaal weer naar de hoofdweg leidden. 

We bleven de weg volgen totdat die uiteindelijk overging in de A-334 richting het natuurpark Sierra de Baza. Onze volgende bestemming was de Gorafe-woestijn, een spectaculair geërodeerd gebied met bijzondere zandsteenformaties. Een zandpad met kale bomen leidde ons naar de woestijn. Toen we over de droge, stoffige wegen reden, hadden we aan onze linkerhand een fenomenaal uitzicht over de vallei. Het landschap was een mix van bergkloven en ravijnen met bijna geen begroeiing. Het is duidelijk waarom deze plek de bijnaam 'Los Coloraos' heeft gekregen. De bergkloven leken in allerlei rode, okerkleurige en bruine tinten te zijn geschilderd. We konden ons voorstellen dat een zonsopkomst of zonsondergang hier echt spectaculair zou zijn. In de late namiddag stond de zon al laag en de kleuren waren adembenemend. We genoten van het uitzicht terwijl we met onze volgepakte Tigers over de stoffige wegen reden. Daarna daalden we af naar het dorp Gorafe via een steile, winderige weg die van onverhard, via asfalt met gaten en scheuren in goed asfalt veranderde toen we de stad bereikten. In dit pittoreske dorpje omringd door een buitengewoon ruig landschap reden we langs grotwoningen. Het begon donker te worden dus namen we de hoofdweg naar Granada, onze uitvalsbasis voor de komende dagen. 

De stad Granada is zeker een bezoekje waard als je van plan bent om door Andalusië te rijden. Fiona en ik keken onze ogen uit toen we de bruisende buurten verkenden en we waren verbaasd over de grootse architectuur toen we door de doolhofachtige geplaveide straatjes slenterden. En telkens als we ergens een drankje bestelden, kregen we een gratis tapa – een oude traditie van deze regio in Spanje. Ik weet niet meer hoeveel tapas we hebben gegeten toen we ons die dagen lieten onderdompelen in de bruisende sfeer van de stad. Vanaf de mirador heb je een vrij uitzicht over de indrukwekkende Alhambra, een betoverend paleis en fort omgeven door met sneeuw bedekte bergen. 

We genoten in volle teugen van elk moment in Granada, maar we popelden om weer op de motorfiets te stappen. Dus toen vrienden ons vroegen of we wilden deelnemen aan een off-roadtraining bij de Triumph Adventure Experience in Malaga hoefden we daar niet lang over na te denken. Voor Fiona was het haar eerste off-roadtraining. Ikzelf ben altijd weer verbaasd hoe snel we de basics vergeten als we niet oefenen. Het was dus geweldig om ons met lage snelheid te concentreren op manoeuvres, van daaruit op te bouwen en vervolgens het geleerde in de praktijk te brengen op het indrukwekkende oefenterrein. We vonden de locatie geweldig en de rit van Malaga langs de bochtige wegen naar het terrein was prachtig. De locatie is omgeven door het nationale park 'Sierra de las Nieves' en eindeloze off-roadpaden. 

Op de laatste dag wilden Fiona en ik gewoon over onverharde wegen door de prachtige bergen rijden. Het was echt een van de mooiste off-roaddagen die we in Spanje hadden. We volgden geen navigatie, kozen gewoon willekeurig paden en zagen wel waar we uitkwamen. Dit ging voor een groot deel van de dag goed. Op een gegeven moment reed Fiona voorop en koos wat kleinere, steilere en stenigere paden. In eerste instantie had ik wel zin in een uitdaging, maar al gauw werd het pad erg smal, was bijna volledig bedekt met droge grasplanten en ging aan de linkerkant behoorlijk steil naar beneden. Ik was echt buiten mijn comfortzone! Fiona ging maar door, maar kwam al snel tot stilstand toen het pad plotseling eindigde. Het was een enorme uitdaging om de motorfietsen op dat ontzettend smalle en steile pad om te draaien. De zon ging ook bijna onder, dus we besloten om het voor gezien te houden en om te keren. Fiona reed weer voorop en zoals altijd op steilere stukken hield ik een veilige afstand. Toen ze het eerste deel had afgelegd, volgde ik, maar toen hoor ik plotseling een schreeuw door mijn intercom. Ik had geen idee wat er om de hoek was gebeurd, maar ik kwam tot stilstaan aan het einde van een steil, rotsachtig pad. Er was niks aan de hand met Fiona. Ze was niet van het pad af geraakt. Maar ik was in een vreselijke positie terechtgekomen. Ik probeerde op te trekken terwijl ik de koppeling ietsje liet komen en met mijn lange benen peddelde voordat ik gas gaf. Dat was een grote fout! Plotseling bewoog de motorfiets niet meer. De versnelling zat erin, de motor sloeg niet af, maar ik bewoog ook niet. Ik dacht eerst dat de koppelingsplaten waren doorgebrand. In the middle of nowhere, op een steil pad, vlak voor zonsondergang. Wat een pech! We pleegden een paar telefoontjes om hulp te krijgen. Toen bood Antonio van Billy Goat Garage, die ook het Triumph Adventure Center runt, aan om ons te helpen. Hij was al klaar met werk, annuleerde zijn plannen voor die avond en aarzelde geen moment om een paar gestrande motorrijders te helpen. Het duurde meer dan een uur voordat hij aan het begin van het pad bij ons aankwam. We waren samen op één motorfiets uit het nationale park gereden zodat we niet in het donker off-road hoefden te rijden. We waren enorm opgelucht toen hij met een aanhanger kwam aanrijden en onze vriendin Kate ook in de auto zat. Zij was toevallig bij Antonio toen we haar in eerste instantie om hulp riepen. Fiona en ik stapten in de auto en met z'n vieren reden we naar de motorfiets. Natuurlijk waren de paden veel te smal voor een auto met aanhanger. Maar gelukkig konden we de auto slechts 400 meter van de onverharde weg af parkeren. Toen we het pad af liepen begonnen we allemaal te beseffen dat het erg lastig zou worden om de motorfiets omhoog te duwen, vooral met al die rotsen en struiken langs de weg. En het was enorm zwaar! Ik vroeg me af of we het wel zouden redden. Maar Antonio had al heel veel ervaring in het bergen van motorfietsen in de bergen. Hoe vervelend het ook was om dit in het donker te doen, hij was er zeker van dat het ons zou lukken om de motorfiets uiteindelijk omhoog te duwen, op de aanhanger vast te maken en terug naar zijn garage te slepen! Zijn overtuiging, die grote glimlach op zijn gezicht en de geruststelling dat het "maar een kleine moeite" was, deden ons goed. 

Ik had nog nooit eerder koppelingsplaten vervangen en ik had geen idee hoeveel werk dat zou zijn. Maar ik had zeker niet verwacht dat de hele koppeling moest worden vervangen. Ik wist dat ik de gewoonte had de koppeling vaak te laten slippen, maar ik realiseerde me niet dat de koppeling van mijn Tiger af en toe moest worden afgesteld. Dus ondanks dat ik maar 15.000 km op de teller had, had de koppeling het in de loop van de tijd begeven. Dat was een dure les. We moesten weer reserveonderdelen bestellen en we wisten al dat het bij de douane weer een tijdje zou duren. 

Inmiddels wisten we hoe het werkte, dus we hebben er het beste van gemaakt door deze regio van Spanje op één motorfiets te verkennen totdat mijn Tiger weer klaar was voor vertrek. We waren tenslotte in Andalusië en er was meer dan genoeg te zien en te ontdekken! Een van de beste motorroutes met razendsnelle bochten leidde ons naar Ronda. Het is een pittoreske stad met een indrukwekkende stenen brug over de kloof die de oude stad in tweeën splitst. Het is een prachtige bestemming voor een geweldige motortour en we hebben vooral genoten van het adembenemende uitzicht vanaf de brug op de huizen aan de rand van de Tajo-kloof met steile wanden. En natuurlijk hebben we ook uitstapjes gemaakt naar de prachtige steden Cordoba en Sevilla en de fascinerende Moorse architectuur bewonderd. 10 dagen en heel wat tapas later konden we mijn Tiger eindelijk in Malaga ophalen en doorrijden naar Portugal. 

We lieten Spanje achter ons en waren onder de indruk van wat we allemaal hadden beleefd. Schitterende off-roadavonturen door diverse landschappen. Kronkelige bergwegen met schilderachtige uitzichten op de bergketens. En een overvloed aan cultuur en heerlijke tapas. We wisten dat we op een dag terug zouden keren om meer paden in dit prachtige off-roadland te ontdekken. 

Fiona rijdt met een verlaagde Tiger 900 Rally Pro die volledig is aangepast met een vering van Touratech die de schokdemper en progressieve vorkveren verlaagt, waardoor de motorfiets 2 cm lager is. Bovendien is haar motorfiets door de verlaagde stoel nog eens 2-3 cm lager en hoewel dat bij verlaagde stoelen gewoonlijk niet het geval is, werkt de stoelverwarming ook nog. Hierdoor kan Fiona met haar 1,62 m toch nog met haar voeten bij de grond. 

De Tiger 900 Rally Pro van Sandra is uitgerust met de Touratech-schokdemper met veerelement. Daardoor is de motorfiets iets hoger en heeft ze een langere veerweg en meer bodemvrijheid.

Beide motorfietsen zijn uitgerust met een reeks Touratech-accessoires, waaronder stuurverhogers, koplampbeschermers, kettingbeschermers, Expedition motorbeschermers, valbeugels, zijstandaardverbreders en 'Works' voetsteunen voor lange afstanden voor maximale bescherming tijdens het off-road rijden. 

Sandra en Fiona hebben in 2018 hun baan opgezegd om de wereld rond te reizen. Ze reden met z'n tweeën op hun BMW F 800 GS van Canada naar Colombia. Sinds de coronapandemie rijden ze op hun Tiger 900 Rally Pro door heel Europa en sinds november vorig jaar reizen ze op twee Tigers. Ze maken zich klaar om in maart naar Afrika te rijden! 

Fiona is 32 jaar en was altijd al geïnteresseerd in motorfietsen. In 2018 kreeg zij de kans om tijdens een basisopleiding in Idaho met een kleine Kawasaki 125cc tweetakt-dirtbike off-road te rijden. Ze ging zonder aarzelen de hindernisbaan op en was meteen verkocht. Toen we vanwege de coronapandemie terugkeerden naar Europa, greep ze onmiddellijk haar kans om haar rijbewijs te halen. Sindsdien rijden we op twee motorfietsen! 

Sandra is 35 jaar en reed eerst altijd met een naked bike. Toen ze haar baan opzegde om door de wereld te reizen, kocht ze een BMW F 800 GS, hoewel ze nog nooit eerder met een adventure bike was gereden. Wat een reis van 3 maanden door de VS zou worden, werd al gauw een avontuurlijke wereldreis toen Fiona en zij de smaak te pakken kregen en nog langer van die levensstijl en het gevoel van vrijheid wilden genieten. Ze zijn van plan om de komende 5 jaar onderweg te zijn +

Ga naar www.advtravelbug.com als je meer wilt weten over Sandra en Fiona. Ze delen hun avonturen ook op YouTube en je kunt ze volgen op hun platforms op andere sociale media. 

YouTube: ADV Travelbug

Instagram / Tik Tok: @adv_travelbug

Facebook: ADV Travelbug



Touratech Copyright © 2020